Het was Moederdag. Onze Lieve Vrouw verscheen opnieuw aan mijn moeder, en toonde haar dit keer Haar Onbevlekte Hart, binnen in Haar borst helemaal doorzichtig, alsof het een erg helder kristal was, zeggend tegen haar:
Mijn Hart is zo... Nu zo, nu zo.
En Hij toonde haar wat Hij de dag ervoor vasthield. Wat mijn moeder dacht dat een stuk vlees was, veranderde in een dode baby, helemaal bloedig. En de Maagd voegde eraan toe:
Het is abortus! En abortus is een ernstige zonde! Iedereen die een abortus heeft ondergaan moet bij de priester gaan beichten, huilen en zich op de grond walsen in berouw, en nooit meer met bidden stoppen. Pas dan kan hij zichzelf redden!
Mijn moeder herinnerde zich dat ze al twee miskramingen had gehad. Onze Lieve Vrouw zei toen tegen haar:
(*) Berouw je toch nu!
Onze Lieve Vrouw vroeg haar,
Als het nu zou zijn, wat zou je dan doen?
Mijn moeder antwoordde haar,
Ik zou alles doen om geen miskraam te krijgen en mijn kinderen niet te verliezen! (Mijn moeder ging toen naar een priester om beichten en vergevenis aan te vragen.)
Onze Lieve Vrouw toonde haar dan een visioen:
Kijk! Zo zien de Vrijmetselaars eruit...
Mijn moeder zag veel mannen in zwarte kleding branden in hellevuur.
...omdat de Vrijmetselarij een sekt van de duivel is en als je sterft terwijl je vrijmetselaar bent, ga je rechtstreeks naar de hel!
Op dezelfde dag, in de namiddag, toonde Onze Lieve Vrouw mijn moeder opnieuw mijn broer Quirino, die op Haar schoot zat. Zij stonden beide heel dicht bij mijn moeder. De Maagd sprak toen tegen haar:
Ik heb je zoon al drie keer getoond en je hebt hem nog steeds geen kusje geworpen. Gooi hem een kus!
Mijn moeder deed wat Onze Lieve Vrouw van haar vroeg - ze gooide mijn broer een kus, maar ook aan Onze Lieve Vrouw en Jezus, bedankt voor alles wat zij had gezien.
Deze verschijningen van Onze Lieve Vrouw met mijn broer aan mijn moeder waren een moedelijke pedagogie die Onze Lieve Vrouw met haar deed. Onze Lieve Vrouw geneesde mijn moeder langzaam maar zeker van haar diepe pijn over het onverwachte verlies van mijn broer. Mijn moeder leed erg onder zijn dood, ik denk meer dan wij allemaal thuis. Ik kan zeggen dat mijn moeder een gevoelige ziel heeft, zuiver, zonder kwaad en delicaat. Op 1 september 1989, de dag waarop mijn broer stierf, was zij niet thuis op dat moment. Hij was in het centrum van Manaus met mijn vader om wat boodschappen te doen voor ons huis. Toen ze thuiskwam was mijn broer al dood en zijn lichaam werd vanuit de IML gebracht. Mensen vertelden haar abrupt het nieuws, zonder enige voorbereiding. Dit was het droevigste en veroorzaakte haar ongelooflijke pijn en grote angst. Mijn broer stierf aan een ongeval thuis terwijl hij speelde. Mijn broers en ik waren erg jong en wisten niet wat we moesten doen om hem te helpen. Het waren de buren die ons hulpden, redden en hem onmiddellijk naar het ziekenhuis brachten. Het meest pijnlijke voor mijn moeder was, toen ze al thuis was, om het lichaam van mijn broer binnenkomen te zien in de kist door de huisdeur. Mijn hart en dat van mijn broers konden haar niet troosten op dat droevige moment. Mijn moeder bracht uren en uren door met huilen over het lichaam van mijn broer. Ik kon alleen naar mijn kamer gaan en huilen, maar ik hield kijkend naar de afbeelding van Onze Lieve Vrouw, gekleed in wit, die op de omslag van een boek stond over haar verschijningen aan de drie kleine herders te Fatima. Zo begon ik weer met het bidden van het rozenkrans en bracht me dichter bij God en Onze Lieve Vrouw toen ik slechts 16 jaar oud was.
(*) Onze Lieve Vrouw zei dit aan mijn moeder, vanwege de verkeerde reden waarom zij deze twee kinderen eerder verloor, omdat zij niet goed voor haar zwangerschap zorgde en situaties vermijden die haar boos maakten en in gevaar brachten om de kinderen te verliezen, hen schadend. Bij het horen van de Maagd huilde mijn moeder erg veel en vroeg haar om vergeving en om haar Zoon Jezus ook om vergeving te vragen.