Biri im, thuaj njerëzve të luten dhe bëjnë penancë. Unë vij në t'ju thotë përsëri, siç ju kam thanë edhe në Lourdes, në Fatimë dhe në Garabandal: nëse nuk ka konvertim, dënimi do vijë! Ju duaj dhe s'më don të jeni dënuar. Unë jam Mbretëresha e Paqes, Nënë e Zotit dhe nena juaj. T'ju bekoj gjithë: në emër të Atit, të Birit dhe të Shpirtit të Shenjtë. Amen.
Zoti Nënë është shumë shqetësuar për ne të gjithë. Dënimet që bota i meriton janë të tmerrshme: janë gjëra të pashikuara më parë në historinë e njerëzimit. Bota do vuajë për atë që ka mërguar, për shkak të kufomës së saj kundër Zotit. Nëse s'marrim mesazhet e Virgjëreshës dhe s'i ndjekëm këshillat dhe udhëzimet e saje, duam t'u pësojmë një dënim të tmerrshëm, sepse njeriu duke refuzuar këto thirrje po i refuzojnë ndihmën dhe mbështetjen e Nënës së Zotit dhe mënyrat për të gjetur strehimin e sigurt në Kërcën e saj Maternale.
Në orët e hershme të mbrëmjes 18/02/95, rreth orës 1:30, u zgjova. Diçka e tmerrshme po më shtypte dhe shqetësonte. Kam ndjenjë se diçka e rrezikshme po rrethonte shtëpinë time. Shikoja përreth dhe shihja murët duke bërë të transparente. Jasht, duke ecur rreth shtëpisë time, shihja Satanin, i tmerrshëm, që po merrte vesh nëne dhe po qeshe, meqenëse po më thoshte se do ma kapte dhe do ma shkatërronte. U lutova Shën Mikelit Arkangjelit dhe ai u largua. Ktheva të fleja. Rreth orës 03:30, zgjova përsëri. Satani ishte brenda dhomës këtë herë. Ai ishtë në krye të shtratit dhe ma tërhiqte nga këmba.
Ai donte ta më çonte tek ferri dhe po qeshe me një urrejtje të tillë:
Ju urrej dhe do ju shkatërroj. Betej se do e bëjë. Do ju thyeja në copëcopë dhe do ju bënja t'u vuajeni tek ferri për tërë jetës, ti i çmendur, i pamënd, idiote! Ju urrej sepse po bëni njerëzit ta besojnë këtë gërvishtje dhe aparicionin e pamënd!
Me tërhiq atë nga këmbja dhe unë menjëherë e therrësova duke thirrur Shën Mikel Arkangjelin dhe Engjëllin Kuadror. I ndjej se dikush me tërhiqi prej anës tjetër nga superat dhe krahët, ndërsa djalli më tërhiqte prej anës tjetër, nga këmbja. E therrësova gjakun e Jezusit dhe Shën Mikelin dhe ai shkoi duke qeshur në zhgëzim. Pas kësaj patë një vizion për një vajzë të re që vjen nga ana e majtë e shtratit. Ajo ishte e zymtuar dhe e shqetësuar, e agonizuar, por unë nuk e di se ka qenë ai. Kur kjo vizion zhduk, shoh një vend tmerrshëm, i turpshëm. Ishte ferri. Shihja shpirtra që bien në zjarret e ferrit. Ata ishin duke u djegur dhe dukej si të therrësuan me zemërgjerësi. Ato bënin numrin e madh. Nuk ishte e mundur ta llogaritis sa kanë rënë dhe vuajtur në atë vend. Dukeqen si një rojë bletash, shumë bleta, por ishin shpirtra njerëzore që aty vuajnin dhe bien dhe u kthyen në krijesa të turpshme kur prekin zjarrin e tmerrshëm, duke ardhur atë vend, me kokën dhe trupat e tyre të konturuar. Di se ata kanë qenë shpirtrat e dënuarve. Në mes të këtyre shpirtrave, shihja djallët e tmerrshme që i torturonin dhe i lodronin atyre. Ata kishin urrehje dhe gënjeshtërinë në torturimin e tyre me krudhësi. Vibronin kur një shpirt arrinte atë vend. Duke parë këtë pamje, zemra ime u ndal dhe u ngrit, unë ndjej si të mungonte fryti. Ishte një pamje shumë tmerrshme dhe e fortë. Asnjëherë nuk kam parë diçka aq tmerrshëm në gjithë jetën time. Sa tmerrshëm, mostruoz dhe i turpshëm janë djallët.
Shihja një prej tyre që donte të arrinte ku unë isha, por nuk mund ta bënte atë, sepse unë qej mbi një mur guri madhor, i lartë mbi atij. Ai kishte në duar si një kama dhe me të ai po përpiqej t'ma arrijë dhe t'me tërhiqte në ferr. Ajo më thoshte,
Do ta bëj gjithçka, gjithçka e mundur, që ti të vini këtu me ne. Do t'ju shkatërroj dhe do ju copëtoj në mijëra pjesë!
Ky mur guri ku unë qej ndante dy vende. Një ishte ferri dhe të tjera një abis i madh, një shpuzë e errët, e zezë. Di se kushdo që bie aty në atë abis nuk do t'kthehet më, do mban atje përgjithmonë dhe do të shkatërrohet. Kuptova se aty do të jetë ku në fund të kohës kur Zoti vjen në botën tonë, të gjitha djallët e ferrit, së bashku me Luksiferin dhe ata që kanë luftuar kundër Zotit, do t'ju dënohen dhe do t'u hedhin atje, ku nuk do kthehen më për ta bërë keq Kishes dhe atyre që janë besnikë ndaj Zotit.
Nënë nga mes të atij zjarri doli një gjarpër i madh, tmerrshëm. Ai ishte i madh. Para tij unë isha asgjë. E dija se ai ishte Satana, Luksiferi, që u shfaq në ferr me sa më i turpshme. Me shqyrtoi me sy të kërcënueshëm, si t'i thoshte mua, e dyshoj se doni ta vazhdoni këtë çudirësi aparatesh dhe mesazheve nga ajo ...(dhe tha një fjalë të turpshme kundër Zonjës Tonë).
I thashte atij:
Zoti është me mua dhe unë jam me Zotin dhe me Nënën e Tij, Virgjëreshën Mari.
I kërkova Virgjeshës: Ema, më ndihmo. S'duhet të shoh këtë më tepër. Dëshiroj të dal nga këtu dhe t'i kthehem shtëpi!
Atëherë fillova të kthehesh prapa dhe kur pa, gjetem veten përsëri në dhomën time, në shtrat. Pas së cilës kam parë këtë, dikush u përgjigj ngritjes shtëpisë. Ishte një burrë që i kërkoi babait tim ndihmë. Vajza e tij ishte e sëmurë dhe duhej të merrej menjëherë në spitalin Itacoatiara. Babai im u tha atij t'i ndihmonte ta sjellë vajzën e tij në portin Itapiranga me makinë, sepse ajo nuk mund të ecë ose lëviz. Babai im shkoi menjëherë për t'u ndihmuar. I kujtova vizionin e vajzës së re që ishte duke vuajtur dhe agonizuar. Kuptova se nëse kjo grua e re do të vdiste, ajo nuk do të shpëtonte, dhe do të shkonte në ferr, atë vend që kam parë vetëm tani. Fillova ta lutem për ajet, për shpëtimin e saj të përhershëm. Më vonë më u thane se kjo grua e re nuk vdiq, por ishte e sëmurë dhe agonizonte sepse kishte bërë një abort dhe fëmija ishte i vdekur brenda saje. Zoti pati mëshirë për shpirtin e saj, duke mos lejuar që ajo të vdiste nga kjo mëkat lufte.