ลูกของข้า: ทำไมถึงรู้สึกวิตกวงวน และทำไมจึงไม่เชื่อ? ไม่ใช่ว่าเยาวชนเล็กๆ ของข้าที่จะไม่รู้ว่าผมคือพ่อของเจ้า ผู้เป็นผู้หัวหน้านักบัญชาและผู้ฟื้นฟูที่ให้ชีวิตตัวเองเพื่อเจ้าหากต้องเสียสละอีกครั้งเพื่อเจ้า ผมก็จะยินดีเสียสละอีกครั้ง ไม่ต้องกลัว เพราะผมอยู่กับเจ้า ผมคือผู้นำที่กำหนดทางของเรา
แม้ว่าคืนนั้นจะมืดและลมแรง แต่ไม่ต้องกลัว แม้ว่าคลื่นจะสูงขึ้นและรู้สึกเหมือนเรือของเจ้าเกือบพังก็ตาม ไม่ต้องกลัว แม้ชีวิตจะคับขันและคลื่นจะจำกัดตัวเจ้าก็ตาม ไม่ต้องกลัว เพราะผมเป็นแสงแห่งวันใหม่ ผมคือสันติภาพที่ยุ่งเย็นพายุในชีวิตของเจ้า ผมคือทีปักถามและทางเดิน ของเจ้า ผมคือความสุขของการเศร้าของเจ้าผมเป็นอาหารบนโต๊ะของเจ้า ผมคือพ่อและเพื่อนของเจ้า ความจงรักภักดีของผมนั้นสูงกว่าความจงรักภักดีของคน ผมจะมีความซื่อสัตย์กับทุกคนที่ข้ารัก การเมตตามีต่อผู้เลี้ยงของผม ผมคือหญ้าเขียวและสดใสมาเป็นอาหารของแกะ ของผม ผมคือน้ำแจ่มใจที่พวกเธอกินเพื่อรู้สึกเหลือง ผมคือไฟฉายทางชีวิตของเจ้า ผมคือความปลอดภัยและการเดินทางของเจ้าผมเป็นขนมปังแก่ผู้หิว ความหวังแห่งคนที่หลงผิด และแพทย์แก่ผู้ประสบอุทกภัย
เพราะฉะนั้น ลูกแก่น้อยๆ ของผมนั้นไม่ต้องกลัว เพราะผมคือนักเลี้ยงที่ไม่หลับ ผมจะเป็นความจริงของเจ้าเมื่อสงสัยเข้ามา เมื่อเจ้ารู้สึกเศร้าผมก็อยู่ข้างเคียง เจ้าเสียทางในเวลากลางคืนนั้นผมก็จะเป็นทางเดินของเจ้า และเมื่อเจ้าน่าหิว ผมก็จะเป็นขนมปังของเจ้า ทำไมจึงต้องกลัว ลูกแก่น้อยๆ ของผมนั้น เพราะผมคือผู้เลี้ยงที่ดูแลเจ้าผมจะทิ้งรอยเท้าบนทางเดินของเจ้า ผมจะทำความสะอาดและปลอดภัยให้กับเส้นทางที่เจ้านำไป
มีกำลังใจ ไม่ต้องหวั่นไหว เพราะผมจะอยู่ตรงจุดสิ้นสุดของการเดินทาง
นักเลี้ยงของเจ้า: เยซูแห่งนาเซเรธ.