Ishte Dita e Nënës. Zoti Nënë u shfaq përsëri nënën time, duke i treguar këtë herë zemrën e saj të Pashlyeshme, brenda gjokut të saj shumë transparente, si një kristal shumë i ndritshëm, dukuri:
Zema ime është kështu... Tani kështu, tani kështu.
Dhe i tregoi atë që e mbante ditën paraardhëse. Çfarë nëna time mendonte se ishte një copë mishi, u bë një fëmijë i vdekur, plot gjak. Dhe Zoti Nënë shtoi:
Kjo është abort! Dhe aborti është një mëkat shumë rëndë! Çdo ai që bën një abort duhet të shkojë te prifti për t'u pajtuar, ta qajë dhe të rrëshqas në tokë duke u penduar, dhe asnjëherë s'duhet të ndalojë lutjet e tij. Vetëm kështu ai mund të shpëtim!
Nëna time kujtoi se kishte pasur dy abortime tashmë. Zoti Nënë pastaj i tha asaj:
(*) Edhe kështu, pendohu tani!
Zoti Nënë e pyeti atë,
Nëse ishte tashmë, çfarë do të bëni?
Nëna time iu përgjigj asaj,
Do ta bënja gjithçka që s'duhet të abortoj dhe t'i humb fëmijët e mi! ( Pastaj nëna time shkoi te një prift për të u pajtuar dhe kërkuar falje.)
Zoti Nënë pastaj i tregoi asaj një vizion:
Shiko! Kështu duken Freimasonët...
Nëna time pa shumë burra të veshur me rroba të zeza duke u djegur në zjarrin e ferrit.
...sepse Freimasoneria është një sekt i djallit dhe nese vdes si freimason shkon drejtpërdrejtë në ferr!
Në të njëjtën ditë, pasdite, Zoti Nënë përsëri i tregoi nënës time vëllain tim Quirino, i cili ishte ulur mbi gjuin e saj. Ata dy ishin shumë afër nënës sime. Pastaj Zoti Nënë flasi me të:
Jam treguar djalin tend tre herë dhe ende nuk i ke hedhur një puthje atij. Hedu i një puthje!
Nënë e mia bëri atë që Zoti i kërkoi - a hedhi një puthje vëllait tim, por edhe Zotit të Madh dhe Jezusit, duke i falenderuar për gjithçka që kishte parë.
Këtij paraqitja e Zotit së bashku me vëllanin tim nënën time ishte një pedagogji njerëzore që Zoti po bënte me të. Zoti po shëronte ngadalë nëna ime nga dhimbja e thellë për humbjen e papritur të vëllait tim. Nëna ime vuajti shumë nga vdekja e tij, unë mendoj, më tepër se të gjithë ne shtëpi. Unë mund ta them se nëna ime ka një shpirt ndjeshëm, i pastër, pa keqbëri dhe delikat. Më 1 shtator 1989, ditën kur vdiq vëllai im, ajo nuk ishte shtëpi atëherë. Ai isht në qendrën e Manaus me baban tim duke bëre disa blerje për shtëpinë tonë. Kur arriti shtëpi vëllai im tashmë kishte vdekur, trupi i tij po u sjellte nga IML. Njerëzit i thanë lajmin asaj papërgatitur, pa asnjë përgatitim. Kjo ishte gjëja më e trishtuar dhe i shkaktoi një dhimbje të madhe dhe shqetësime të mëdha. Vëllai im vdiq nga një aksident në shtëpi ndërsa luante. Vetëm fqinjtë na ndihmuan, duke na shpëtuar dhe duke e sjellë atij menjëherë në spital. Gjëja më e dhimbshme për nënën time ishte kur ajo tashmë isht shtëpi, të pranojë dhe ta shohë trupin e vëllait tim që hynte në varr përmes portës së shtëpisë. Zoti im dhe ai i vëllezërve tjerë nuk mundëm ta konsollojmën atë moment tragjik. Nëna ime kaloi orë pas ore duke qenë të pjekur mbi trupin e vëllait tim. Unë mundja vetëm të shkoj në dhomën time dhe të qaj, por unë qaja dukuri imazhin e Zotit së bashku me Jezusin, i veshur në bardhë, që ishte në kapakun e një libri mbi paraqitjet e tij në Fatima te tre fëmijët. Kështu fillova përsëri të lutem rozarin duke u afruar Zotit dhe Zotit së bashku me Jezusin, kur isha vetëm 16 vjeç.
(*) Zoti i tha kështu nënën time për arsyen e gabuar se humbi këta dy fëmijë më parë, sepse nuk kujdesi mirë për shtëpinë e saj, duke mos shmangur situata që e linin të zymtë dhe në rrezik të humbjes së fëmijëve, i dha atyre. Kur dëgjoi Zotin, nëna ime qaj shumë dhe u lut atë ta falte dhe t'i kërkonte Djalit të saj Jezusin ta falte edhe atë.